Powieść online w odcinkach – co to jest?

Upadła we mnie dziś moc Malkontenta – opowiem Wam, o czymś co mi się podoba!

Trafiłem na stronę na której jesteśmy świadkami powstawania powieści. Całkiem serio. Autor publikuje kolejne części powieści systematycznie, wystawiając nas na ciężką próbę cierpliwości. Nie możemy połknąć całej powieści jednym tchem, musimy czekać na kolejne „odcinki”. Zafascynowała mnie ta forma! Mieliśmy do tej pory książki, prasę, całkiem niedawno pojawiły się e-booki, a teraz jeszcze to! Ta forma podania jest szalenie nowatorska i może mieć całkiem niezłe powodzenie.

Najtrudniejsze dla zaprawionego książkowego czytelnika jest to, że mamy do dyspozycji tylko ograniczony fragment lektury. Nie możemy sięgnąć dalej, musimy skończyć w punkcie w którym zostawił nas autor i czekać na kolejne części. Ręce latają a pod kopułą świerzbi! Jak to tak? Panie! Daj Pan żyć, daj Pan doczytać!

Poza wszystkim, to jest dostępne dla większości osób myślących, czy też marzących, o zostaniu pisarzem. Nie trzeba już skrzętnie przepisywać maszynopisów, nie trzeba latać po redakcjach i wydawnictwach, nie trzeba wkładać w to pieniędzy. W internecie jest wiele miejsc w których można założyć najpowszedniejszego bloga zupełnie za darmo i tam publikować swoje dzieło. Super! Że też ja nigdy na to nie wpadłem?

Dziennikarz Ethan Nero wyrusza na wyspę Dale, by
opisać sprawę niewyjaśnionej zbrodni sprzed kilku lat…

„Definicja strachu” – Tej powieści pojawiło się ledwie 5 odcinków, ale już mogę z ręką na sercu ją polecić. To jest kawał męskiej, lektury osadzonej w mglistym i deszczowym świecie pełnym mrocznych zakamarków i niewyjaśnionych tajemnic. Co i rusz pojawiają się mroczne i zagadkowe charaktery, co do których ciężko mieć pewność po której stronie stoją. Język autora jest przyjemny a sama fabuła bardzo wciągająca. Kawał dobrej roboty, czekam z niecierpliwością na więcej!

Czułem ją na sobie, jak się do mnie przykleja. Oblepia mnie jak smoła. Byłem brudny. Niespokojny. Podekscytowany? Jeszcze kilka metrów. Buty przemiękły mi już na wylot. Chlupotanie stawało się nieznośne. „Gdzie to jest?” – pytałem sam siebie nie wiedząc już, czy mówię to na głos, czy tylko w myślach. Mech, krzaki, powalone konary. „Gdzie to jest?!” Wgapiałem się w ciemność czując jak tężeją mi mięśnie na karku…

Znacie może podobne zjawiska w internecie? Podzielcie się w komentarzach co warto czytać.